Dag 1: Donderdag 7 februari

Ik zal het emotionele afscheid achterwege laten, en meteen naar Taiwan springen. Dit doe ik niet alleen om jullie mijn gejammer te besparen, maar ook omdat ik nog steeds een raar gevoel in m’n buik krijg als ik eraan terugdenk, en dat komt niet door de dumplings. Iets eerder dan gepland land ik om half 4 op Taiwan Airport. Het is een eindje lopen naar de douane, maar eenmaal daar verloopt alles soepel. Er wordt een scan gemaakt van mijn wijsvingers en ik mag doorlopen. Zoals te verwachten rolt mijn koffer als een van de laatste de band af. Rond half 5 kan ik richting de trein naar het centrum. Ik pin wat geld en kom erachter dat de kaartjesautomaat alleen kleine briefjes pakt. Na een tweede transactie en wat gepiel en gedoe bij de kaartjesautomaat ben ik klaar om de trein in te stappen. De kaartjesautomaat bleek trouwens een muntautomaat; je gebruikt een muntje om in- en uit te checken.

Het uitzicht vanuit de trein is fantastisch. Taiwan is ontzettend groen en er zijn veel bergen. Hier en daar zie ik een traditioneel huisje tussen de bomen. Langzaamaan verandert de groene jungle in een grijze. Hoge gebouwen schieten uit de grond en niet veel later bevind ik me in Taipei. In totaal reis ik ongeveer een uur vanaf het vliegveld naar het centrum. Eenmaal op Taipei Main Station begint de echte chaos. In een wirwar van kleine mensjes met donker haar probeer ik uit te vogelen waar ik heen moet en waar ik een nieuw muntje kan kopen. Ik denk dat ik in Main Station minimaal een kwartier aan het lopen ben voordat ik bij mijn lijn aangekomen ben. Ik pak de metro, stap over naar een andere lijn, en kom uiteindelijk bij mijn halte uit: Gongguan. 

Ik kom rond half 7 ‘s avonds aan in mijn kamer. Het ziet er allemaal prima uit: het is schoon en netjes. De kamer is vrij ruim, en het bed ligt prima. Tijdens het wegzetten van de foto’s kom ik er wel achter dat het bureau écht klein is. Een foto van Anita, het familiefotoboek en het fotolijstje van de boontjes betekent dat het werkbare gedeelte van het bureau beperkt is tot de grootte van een notitieblokje. Maar goed, dat zijn zorgen voor later. 

Uit nieuwsgierigheid naar de extra cadeautjes die in mijn koffer zijn achtergelaten ruk ik mijn koffer open en graaf tussen de opgerolde sokken en lenzendoosjes naar de cadeautjes. Wat ze waren? Dat hou ik lekker voor mezelf, maar ik vind ze fantastisch! Met een big smile ga ik even liggen op bed en geniet ik na van wat ze me hebben meegegeven.

Klein minpuntje, de vorige bewoner heeft al het beddengoed meegenomen en dus lig ik op een kaal matras onder een kaal dekbed. De huisbazin appt me een adresje door zodat ik op zoek kan gaan naar een dekbedovertrek, een kussensloop en een hoeslaken. Helaas geeft Google Maps een andere plaats aan dan waar de winkel daadwerkelijk zit en kan ik het dus niet vinden. Ik schiet een klein zaakje in en vraag aan een Taiwanese variant van een hipster waar ik de Jing Shing Fa Co kan vinden. Hij wijst me de weg en binnen een paar minuten sta ik in een soort bazaar-achtig zaakje. Na wat zoeken denk ik alles gevonden te hebben en ga ik met het beddengoed plus een extra kussen voor de lekker weer terug naar huis. Missie geslaagd.

Vanwege het tijdstip en het feit dat mijn maag knort als een varkentje (toevallig, Chinees Nieuwjaar: jaar van het zwijn) besluit ik om de boel te laten voor wat het is. Ik meld me nog even snel aan op de WiFi zodat ik de drie Nederlandse jongens waarmee ik ga eten even kan laten weten dat het toch iets later wordt. Ik spring onder de douche - die trouwens prima is - en ga richting de metro. Ik stap uit aan het einde van de groene lijn, bij station Songshan. Wat verdwaasd loop ik omhoog op zoek naar de jongens. Gelukkig zien zij mij en kan ik meteen aanschuiven in de rij bij m’n eerste streetfood tentje. Joep, Marthijn en Bob regelen wat te eten en stellen me voor aan hun Finse huisgenote waarvan ik nu al de naam ben vergeten. Iets met een M geloof ik. De beef-dumplings komen weldra op tafel en ik zal je zeggen: smullen geblazen. Een lekkere dikke sojasaus om in te dippen, klein likje sambal en dan vakkundig naar binnen mikken. Ronde 1 is niet voldoende, dus wordt er een ander gerecht gekozen. Geen idee wat het is, maar het smaakt best. We staan op, rekenen af, en lopen richting de night market. We stoppen nog even op de hoek bij twee schattige Aziatische vrouwtjes om een lekker sapje te scoren. Ik ben geïntrigeerd door een soort witte bonkige paprika-achtige vrucht op de toonbank. Doe mij maar iets met dat erin! Uiteindelijk krijg ik een bittere meloen-limoen sapje in m’n handen. Een aangename verfrissing na onze zoute maaltijd.

Met het sapje in m’n hand volg ik de groep richting de night market. Eenmaal daar is het een ware ontdekkingstocht voor al je zintuigen. Je neus leidt je via een octopuskraampje naar een broodjesbar en via een stinky tofu toko eindig je bij de gebakken kippenboer. Over die stinky tofu: het is ook echt superstinky, m’n maag draait en ik hoop dat de massa tempo maakt zodat ik aan de geur kan ontkomen. Knipperende lichtjes verwijzend naar onbegrijpbare tekens proberen je duidelijk te maken dat je bij dit zaakje echt verwend zult worden. Ondertussen zijn je oren alweer drie winkels verder, omdat het geluid van de arcadehal lonkt. 
 

Na een geruime tijd rondgeslenterd te hebben besluiten we dat het tijd is voor een biertje. De twee bars die we via Google Maps gevonden hebben blijken allebei gesloten te zijn, en dus gaan we naar het huis van de jongens. Dit is mooi, want zij wonen slechts één metrohalte van mij verwijderd. Na wat potjes beerpong en een kaartspel is het 5 uur en dan toch echt tijd om naar bed te gaan. In Nederland is dan nog maar 22 uur, waardoor ik toch niet helemaal het gevoel heb dat de avond afgelopen is. Ik kom thuis, maak m’n bed op - of nou, opmaken is een groot woord. Het dekbedovertrek wat ik gekocht heb, blijkt ook een hoeslaken te zijn. Met wat vakkundige improvisatie krijg ik het hoeslaken om het dekbed en kan ik lekker m’n nest in. De eerste dag zit erop.